Χαίρε καίσαρ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν !

Πλανήτης Γη .

Η Γη του μέλλοντος είναι μπροστά σας.

Από ότι φαίνεται το μέλλον τελικά δεν ήταν και τόσο όμορφο όπως κάποια τολμηροί φαντάστηκαν παλιότερα.

Πόσο κακό είναι όμως , ποιος μπορεί να μου πει ;

Και η φωνή της συλλογικής συνείδησης έρχεται άμεσα να φέρει την απάντηση μου.

-Τόσο κακό όσο σας αξίζει.

Και στο φινάλε ίσως σας αξίζουν χειρότερα !

-Μα γιατί απαντώ.

Η φωνή από τα βάθη της αλήθειας , που τώρα αρχίζει να μοιάζει θυμωμένη μου απαντά:

-Είχατε τις ευκαιρίες να δημιουργήσετε τις υποδομές για το καλύτερο αύριο σας και μάλιστα ήταν αρκετές. Αντί αυτού εσείς τι κάνατε ;

Καταναλώσατε με μανία τους πόρους που απλόχερα σας προσφέρθηκαν από την φύση, είχατε την γνώση στα χέρια σας και την παραποιήσατε τόσο όσο θέλατε για να σας βολέψει μόνο εφήμερα.

Ψέλλισα .. " Μα δεν αξίζουμε ίσως μια δεύτερη ευκαιρία ; "

Η φωνή είχε ήδη θυμώσει αρκετά.

-Μόνο δεύτερη ; και τρίτη και τέταρτη και δέκατη σας έδωσα ! Εσείς δεν θέλατε όμως να τις δείτε γιατί όπως πάντα βλέπετε ότι μόνο σας συμφέρει.

Δείτε λίγο την ιστορία σας .

Πάντα συμβαίνει το ίδιο μοτίβο. Μετά από μια παρατεταμένη πορεία σκότους, βρίσκετε τις δυνάμεις σας σιγά - σιγά , εξελίσσεστε , ακμάζετε και όταν ποια έχετε βρει τις λύσεις και τις απαντήσεις στα προβλήματα σας ποτέ δεν τις αξιοποιήσατε παρά δίνετε μια σπρωξιά σε όλα και πάντα λούζεστε την παρακμή και την καταστροφή που θα σας φέρει πάλι σε μια παρατεταμένη περίοδο σκότους.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί ακόμα μια φορά αλλά αυτήν την φορά το σύμπαν δεν είναι τόσο σίγουρο για το αν θα σας αφήσει να ξανασηκωθείτε διότι τώρα ποια αρχίσατε να γίνεστε πολύ περισσότερο επικίνδυνοι.

Μέχρι τώρα ο κίνδυνος που δημιουργούσατε περιοριζόταν στα όρια της αυτοκαταστροφής σας , τώρα ποια δεν ισχύει αυτό . Είστε ποια πολύ περισσότερο επικίνδυνοι . Φοβάμαι ... Άλλωστε σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις σας δεν είστε τα μόνα όντα στο σύμπαν που αξίζουν την προσοχή.

Η φωνή έσβησε μέσα μου . Σταμάτησε ως συνήθως ξαφνικά . Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο .

Η στιγμή της παρακμής του πολιτισμού μας είναι μπροστά μας ως ο ποιο πιθανός δρόμος σε τέτοιο ποσοστό μάλιστα που οι υπόλοιπες επιλογές είναι μηδαμινές.

Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι οι δυνάμεις που κρατάμε στα χέρια μας για να νομίζουμε ότι εξουσιάζουμε την φύση είναι αρκετά ισχυρότερες από όσο χρειάζεται για να μας αφανίσουν.

Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι όλα τα παραπάνω τα γνωρίζουμε και εξακολουθούμε να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε.

 

Η καταστροφολογία είναι κάτι που ποτέ δεν συμπάθησα . Η αντικειμενικότητα όμως είναι αυτή που μου φέρνει στο μυαλό τέτοιες σκέψεις . Το μόνο που μπορώ να πω ως ένα αισιόδοξο επίλογο είναι το παρακάτω.

Μακάρι να είναι όλα αυτά ένα λάθος παιχνίδι της χωρίς όρια φαντασίας μου και να είμαι τόσο λάθος όσο χρειάζεται για να πάνε τα πράματα λίγο καλύτερα.